Ιατρός

«Η ζωή μας είναι μικρή, αλλά η τέχνη μας μεγάλη. Οι ευκαιρίες φεύγουν κι η πείρα ξεγελά, οδηγώντας μας σε σφάλματα. Είναι δύσκολο να κρίνεις σωστά τα γεγονότα. Δεν αρκεί να κάνει ο γιατρός αυτό που πρέπει, είναι ανάγκη να βοηθούν κι ο άρρωστος κι οι δικοί του και να συντρέχουν και οι περιστάσεις»
Aφορισμός Ιπποκράτη απευθυνόμενος στους μαθητές του.

Η ιδέα της αποδεικτικής ιατρικής (evidence based medicine – ΕΒΜ) χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από μία ομάδα ερευνητών υπό τον Gordon Guyatt στο Πανεπιστήμιο McMaster του Καναδά. Έκτοτε ο όρος «Ιατρική Βασισμένη σε Ενδείξεις» χρησιμοποιείται ευρέως και ορίζεται ως η ενσωμάτωση στην καθημερινή πρακτική, των πιο έγκυρων  ερευνητικών αποτελεσμάτων και ενδείξεων, προσαρμοσμένα στις ανάγκες και τις αξίες του κάθε ασθενή.
Η υιοθέτηση της ΕΒΜ, περιόρισε την αυθαίρετη εφαρμογή παρεμβάσεων με αναπόδεικτη αποτελεσματικότητα και τις τεράστιες αποκλίσεις της αντιμετώπισης συνήθων νόσων, παρέχοντας στους γιατρούς έναν κοινό θεραπευτικό παρονομαστή. Παράλληλα προκειμένου ο γιατρός να είναι σε θέση να προσφέρει την καλύτερη δυνατή θεραπεία στους ασθενείς του, αναγνωρίστηκε η ανάγκη εξειδίκευσής του σε συγκεκριμένες ανατομικές περιοχές με κοινά στοιχεία παθολογίας και θεραπείας.
Η χειρουργική πεπτικού και σπλάχνων αποτελεί τμήμα της γενικής χειρουργικής, με ευρύ φάσμα που περιλαμβάνει ανατομικές (κήλες, αιμορροΐδες), ογκολογικές (καρκίνος), λειτουργικές (γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση), μεταβολικές (νοσογόνος παχυσαρκία) παθολογίες του πεπτικού συστήματος και της κοιλιακής χώρας . Τόσο στην Ευρώπη, όσο και την Αμερική υπάρχουν εδώ και πολλά χρόνια ειδικά τμήματα χειρουργικής πεπτικού και σπλάχνων, σε νοσοκομεία και κλινικές. Η εξειδίκευση των χειρουργών σε αυτόν τον τομέα σε συνδυασμό με την εφαρμογή της λαπαροσκοπικής χειρουργικής και των σύγχρονων ελάχιστα επεμβατικών τεχνικών, οδήγησαν σε καλύτερα αποτελέσματα, μικρότερη διάρκεια και κόστος νοσηλείας, αλλά και γρηγορότερη επάνοδο στους ασθενούς, στις καθημερινές δραστηριότητες και εργασία τους.